JAK WALCZYC?

Sztuka walki, jak sama nazwa wskazuje, jest sztuka walczenia. Uczy, jak wykorzystac naturalne zdolnosci ruchowe ciala w celu mozliwie najlatwiejszego i najszybszego pokonania przeciwnika. Odbycie walki samo w sobie jest sztuka. Kiedy walka sie rozpoczyna na pewno przychodzi mysl: "Wygram" albo "Nie mam szans, on jest lepszy (silniejszy)". W pierwszym przypadku góre bierze pewnosc siebie. Do walki przystepuje sie wtedy w stanie odprezenia i wyluzowania. Prawidlowo! Nie mozna byc spietym, jednak w parze z tymi okresleniami idzie ignorancja i brak koncentracji. W drugim przypadku nad umyslem zaczyna panowac strach. Zaraz za nim "podaza" zdenerwowanie i spiecie. Nie mozna przewidywac wyniku walki ani nawet myslec o tym, jakie ona ma znaczenie, jakie moga byc jej konsekwencje? W czasie walki umysl musi byc niezaklócony, musi pracowac tak, jakby nic nadzwyczajnego sie nie dzialo (co nie znaczy, ze nalezy myslami byc daleko od miejsca starcia, trzeba byc na tyle skoncentrowanym, aby zdawac sobie sprawe z tego, ze walka ma miejsce, w przeciwnym razie mozna zapomniec o egzystencji przeciwnika:)). Reakcje beda wtedy instynktowne - to dobrze. Wazna cecha reakcji jest ich predkosc. Aby reakcje nastepowaly najszybciej jak to mozliwe, konieczna jest elastycznosc i odpornosc ciala oraz jasnosc umyslu. Wydluzy sie ona, jezeli organizm bedzie zmeczony i sztywny, a umysl roztargniony i spiety. Natomiast reakcja przeciwnika wydluzy sie, gdy uda sie rozproszyc jego uwage, a atak bedzie zlozony (warto wykorzystywac zmylki). Aby cios dotarl do celu przeciwnik musi byc zaskoczony i najlepiej zdezorientowany. Zaatakowac trzeba wtedy, gdy u przeciwnika wystapi moment zawahania. Nalezy jednak pamietac, ze przeciwnik moze próbowac wprowadzic w blad, poprzez wysylanie kontrolowanych, falszywych sygnalów o mozliwosci rozpoczecia ataku. Gdy przeciwnik "przygotowuje atak" (moze nie tak latwo wyczuc ten moment), nadarza sie sposobnosc do wyprowadzenia ataku. Taki moment warto wykorzystac.

Mozna pomóc sobie w znalezieniu odpowiedniego do ataku momentu stwarzajac go samemu. Do tego sluza "zmylki". Sa to ruchy (lub inne, np. krzyk) z poczatku wygladajace, jak zwykle uderzenia, w rzeczywistosci bedace jedynie narzedziem, które spowoduje ruch przeciwnika, w celu sparowania "uderzenia". Kiedy przeciwnik "zlapie sie w te pulapke", odslania pewna czesc ciala, w kierunku której powinien zostac wyprowadzony prawdziwy cios. (Oczywiscie zmylka musi wygladac, jak prawdziwe uderzenie). Zmylki sa istotnym elementem jkd. Warto je czesto wykorzystywac. Czasami jednak zalecany jest prosty atak, gdyz przeciwnik moze zorientowac sie, ze kazdy atak poprzedzany jest zmylka i dostosowac sie do tego w korzystny (dla niego) sposób. Choc niewatpliwie nie jest to latwe. Zmylka nie zawsze musi zapewniac sukces, dlatego pomimo jej wykonania trzeba uwazac na kontr-atak. Poza wyczekiwaniem na odpowiedni do ataku moment, podczas walki trzeba nieustannie poruszac sie. Dokladniej rzecz ujmujac - przemieszczac sie na boki i zmieniac dystans. Oczywiscie trzeba to tak robic, aby samemu nie utracic nad nim kontroli i nie stracic orientacji. Podczas tego typu przemieszczania sie, caly czas konieczne jest obserwowanie przeciwnika, wyczuwanie jego taktyki i zamiarów. Walka moze byc prowadzona na róznych dystansach, w tym w zwarciu. Wtedy warto stosowac metode, z której korzystal równiez Bruce Lee. Polega ona na wytraceniu przeciwnika z równowagi, poprzez popchniecie go calym cialem. Tulów ustawiamy bokiem do oponenta i kierujemy sie do przodu, pamietajac o wlasnej równowadze. Wykorzystujemy sile ramion i bioder. Im dalej od przeciwnika tym wazniejszym elementem staja sie zmylki, dzieki nim mozemy zyskac czas potrzebny na dotarcie do niego. Podczas prawdziwej walki (na ulicy) panuja inne okolicznosci i reguly, niz w czasie walki sportowej, gdzie jest sedzia, sa przepisy, okreslajace miejsca, w ktore mozna uderzyc itd. W czasie prawdziwej walki dochodzi jeszcze zaskoczenie, niewiedza na temat przeciwnika i brak przygotowania fizycznego (rozgrzewki). Podczas takiej walki nie mozna uzywac technik skomplikowanych i wylacznie efektownych. Najlepiej nauczyc sie korzystac ze wszystkich czesci ciala i atakowac tak, aby jak najszybciej odniesc zwyciestwo (pomijajac fakt, ze najlepiej jest uciekac:)). Taktyka walki musi byc dopasowana do przeciwnika. Jezeli na przyklad jest on wyzszy nie nalezy walczyc z nim w dystansie, tylko (jezeli potrafi sie walczyc w ten sposob) zejsc do parteru albo (jezeli nie) atakowac jego nizsze partie ciala. Wykonywac zakosy, kopniecia w kolana i ledzwie. Jezeli jest silniejszy, najlepiej nie wdawac sie w zwarcie, tylko atakowac przy pomocy zmylek i pokonac go technika. Jezeli ma kij, trzeba doskoczyc szybko do niego i wejsc w zwarcie, wtedy uniemozliwi mu sie wykorzystanie swojej broni. Oczywiscie, jezeli przeciwnik ma jakakolwiek bron, najlepiej nie doprowadzac do walki, gdyz jest ona w takim wypadku zawsze bardzo ryzykowna.

Ogólnie rzecz ujmujac, podczas walki trzeba zachowac spokój i opanowanie. Pozwolic dzialac intuicji, jednoczesnie myslac, jak skutecznie wyprowadzic atak. Naturalny instynkt powinien dzialac w harmonii z kontrola i opanowaniem.

Tekst pochodzi z: [link widoczny dla zalogowanych]

Post został pochwalony 0 razy